Witam na moim blogu poświęconym mojej wyprawie na Ukrainę, która właśnie dobiegła nieuniknionego końca. To znaczy nie Ukraina, lecz wyprawa, hahaha!
Zacznę ważnym dla nas wszystkim wierszem:
Zmów pacierz, opuść wodze, odwróć na bok lica:
Tu jeździec końskim nogom swój rozum powierza
Dzielny koń! Patrz jak staje, głąb okiem rozmierza,
Uklęka, brzeg wiszaru kopytem pochwyca,

I zawisnął... Tam nie patrz! Tam, spadła źrenica,
Jak w studni Al-Kahyru o dno nie uderza.
I ręką tam nie wskazuj: nie masz u rąk pierza;
I myśli tam nie puszczaj: bo myśl jak kotwica

Z łodzi drobnej ciśniona w niezmierność głębiny,
Piorunem spadnie, morza do dna nie przewierci,
I łódź z sobą przechyli w otchłanie chaosu...
Pielgrzym.

Mirzo, a ja spojrzałem! Przez świata szczeliny
Tam widziałem... Com widział, opowiem — po śmierci:
Bo w żyjących języku niema na to głosu.

http://wolszczak.com/batonik/czufutkale07.jpg

Jeżeli ktoś naprawdę był na Czufut Kal, to z pewnością zrozumiał znaczenie tych niezwykłych Mickiewiczowskich słów. Są na tym świecie zjawiska, które trudno opisać słowami. Czasem po prostu ludzki język nie wystarcza, aby ująć w jego więzy i zamknąćw jego możliwościach to, co nieopisane. Czufut Kale to nie jest wysoka góra, to nie są niezmierne głębiny. Ale Adam Mickiewicz był wątłym chuchrem, więc zdobycie wzgórza stanowiło dla niego nie lada wyczyn. Widoki są jednak wspaniałe. Warto zobaczyć panoramę, pozostałości dawnych budowli, wspaniałe kamienne zabytki. Lecz to widok z przepaści jest najwspanialszy. Warto wybrać się tam wczesną jesienią, gdy nie jest już tak gorąco...
W kolejnym odcinku więcej informacji!!!